„Euroarabia”
„Słowa nie tylko przekazują idee i
kryjące się za nimi rzeczy, ale także same się przeobrażają, przeistaczają w
zetknięciu ze sobą (…) W ten właśnie sposób przenoszą i udostępniają nam idee”
(Jean Baudrillard).
Instalacja „Euroarabia” (Julia Curyło / Liza Sherzai) składa się z
40 pneumatycznych rzeźb o wielkości 130 cm x 220 cm każda wykonanych z
miękkiego poliuretanu w formie matrioszek.
Przewidziana jest realizacja
czterdziestu sztuk pneumatycznych „matrioszek” wchodzących w skład instalacji
artystycznej pt. „Euroarabia”. Dmuchane „lalki” wykonane są ze specjalnej
folii. Wybór materiału podkreśla zmienność,
płynność, niestałość w kontekście zjawisk i pojęć na które nakłada
się filtr percepcji. 30 rzeźb zostanie umocowana do podłoża,
a 10 przywieszona do sufitu na przezroczystych żyłkach (instalacja w
przestrzeni zamkniętej). Rzeźby umieszone na wiankach lub podwieszone do
sufitu zostaną pokryte nadrukiem – wykaligrafowane barwne perskie i polskie
napisy układające się w ażurową burkę. Odkryta część twarzy (oczy)
przedstawią kobiety wybitne: artystki, pisarki, działaczki społeczne. Napisy w
języku perskim i polskim to „słowa klucze” odnoszące się do ważnych zjawisk
społecznych. Matrioszki w sposób wizualny przybliżają „trudne” semantycznie
pojęcia i tematy. Etymologia
„matrioszki” łączy się z łacińskim wyrazem „mater”, czyli matka.
Utożsamiająca przeważnie kobietę matrioszka jest symbolem społecznej
mentalności. Stereotypowym wizerunkiem lalek jest postać młodej dziewczyny z
rumianymi policzkami, wielkimi oczami i gęstymi włosami. Całość zdobią
wielobarwne malunki pięknych sukien i kwiecistych chustek. W instalacji „Euroarabia”
matrioszki noszą burki i mają prawie
całkowicie zasłonięte twarze. Dominujący kolor to czarny. Kolorowe są
napisy, odsłonięta część twarzy oraz kwietne podstawy. Instalacja podejmuje
tematykę równości kobiet i mężczyzn we współczesnym świecie, odnosi się
do aktualnych zjawisk społecznych i politycznych, stawia znak zapytania w
stosunku do pojęcia „tożsamość” w dobie migracji, porusza
kwestie stereotypów, podejmuje debatę ze zjawiskiem
feminizmu. Odnosi się do tematu wspierania kobiecej kreatywności,
przedsiębiorczości i działalności artystycznej oraz dyskryminacji
materialnej pracy kobiet środowiskach artystycznych. Poprzez „słowa klucze”
zadaje pytania i skłania do refleksji. W
nazwie „Euroarabia” - „Euro” i „Arabia” są metonimiami o szczególnych
znaczeniu. Aby opisać problematykę
zagadnienia artystki posługują
się ironią, groteską, dyskomfortem i
absurdem.
